Forum maniaków W.GW

[..]Ciemniało już, gdy prosto od Zarządcy przybyliśmy do karczmy. Ja -czyli mistrz sztuki magicznej Helvair z Rinde i mój nowy towarzysz Wiedźmin, którego imię wyleciało mi już z głowy, jako iż poległ on jakiś czas przed spisaniem mych wspomień.
W karczmie było gwarno, ale przyjemnie, gdyż zapach mięsiwa i chmielu mile kontrastował ze smrodem gówna i szczyn jaki panował na ulicach. Nas do karczmy sprowadzało jednak coś innego, a mianowicie zadanie jakie zlecił nam Zarządca. Zadanie o delikatnej naturze, które winno być rozwiązane sprawnie i bez rozgłosu. A wiadomym jest, że największą kopalnią informacji i plotek wszelkiej maści jest serce życia towarzyskiego każdego cywilizowanego skupiska ludzkiego, czyli stara, dobra gospoda.
Zająłem tedy miejsce przy ławie i jąłem wypatrywać potencjalnych informatorów, podczas gdy Wiedźmin podszedł do szynkwasu zamówić strawę, piwo i podpytać przy okazji karczmarkę -grubą flądre o wyrazie twarzy paskudniejszym niźli większość napotkanych w mej podróży rzezimieszków i obwiesiów -wojowników.
Rozmyślałem wonczas o naszej misji, wszak praca koncepcyjna to główna droga do rozwiązania zagadki mordu dokonanego niedawno na pewnym cieszącym się dobrą opinią wśród plebsu urzędniku miejskim. Sprawa była na tyle śliska, że nawet fakt onego zdarzenia utrzymywany był w tajemnicy dla dobra śledztwa.
Niestety imię tegoż urzędnika również umknęło mej pamięci wśród wielu późniejszych przygód, ale dla ułatwienia narracji będę zwał go Kazikiem.
Jako iż przysłuchiwałem się ukradkiem rozmowie jaką toczył mój towarzysz z karczmarką, dostrzegłem, że konwersacja ta zbliża się niebezpiecznie do informacji, których wyjawienie osobom trzecim byłoby nieporządane, a ta flądra -karczmarka okazała się w swej wścibskiej naturze przebiegła na tyle, by zmienić rozmowę w przesłuchanie. A przesłuchiwanym stał się oczywiście Wiedźmin.
Uznałem iż pora wstać ze stołka i ratować sytuację, zanim Wiedźmin wypapla karczmarce wszystkie informacje. Biegły w sztuce erudycji i elokwentny że ho ho, zwinnie włączyłem się w rozmowę i sprowadziłem ją na bezpieczniejsze tematy, po czym wyczułszy nadażającą się okazję udeżyłem z pytaniami przeczuwając, że nad podziw błyskotliwa karczmarka dysponuje jakąś przydatną wiedzą. Delikatnie i z wyczuciem zapytałem więc o dziwne okoliczności śmierci urzędnika.
-To Kazik nie żyje? -Zdziwiła się przebiegła flądra wykorzystując szczegół, iż niechcący wspomiałem ten dotychczas tajny fakt.
Czas działał na moją niekorzyść, a ja musiałem nie przerywając rozmowy, wymyslić jak wybrnąć z gnojówki w którą wlazłem. Pomysły niczym grzyby po deszczu materializowały się w mej głowie. "Może ją spalę żywcem... Nie. Za dużo świadków..." -myślałem, podczas gdy ta podstępna flądra ponaglała mnie spojrzeniem swych kaprawych oczu.
-Eee... -Odparłem niezbyt wyszukanie usiłując zyskać na czasie. Za późno zorientowałem się, że niechybnie karczmarka wyczuwała mój strach niczym wilk wpatrujący się w przyszłą ofiarę.
-To nie wiedziałaś o tym, pani? -Stwierdziłem głupio. Odgrywana przeze mnie niepoczytalność nie zwiodła najwyraźniej diablicy, gdyż drążyła dalej:
-A cóż się przytrafiło Kazikowi?
-Eee... -Odpowiedziałem, starając się oszukać ją enigmatycznością tego stwierdzenia, ale niestety bez skutku. Byłem dla niej jak otwarta księga. Wtedy włączył się instynkt samozachowawczy, gdyż zacząłem rozglądać się za drogą ucieczki. Z pomocą przyszedł Wiedźmin, który zakończył tę farsę odciągając mnie od szynkwasu.
No cóż -jeden zero dla flądry [...]

Dziennik Helvaira z Rinde str 8, rozdział II